Bolivia en Brazilië

Mijn laatse verslag eindigde met het fietsen van de Death Road. Op dat moment dachten we het engste onderdeel van deze vakantie wel gehad te hebben. Dit bleek een misrekening. De volgende dag checkten we uit in ons hotel in La Paz. ´s Avonds ging onze nachtbus naar Uyuni, dus we moesten nog een dag stuk slaan. We besloten een stuk te gaan wandelen naar wat op de kaart een groot park leek te zijn. Grote delen van de groene vlekken bleken in werkelijkheid echter uit asfalt te bestaan. Als meevaller stond daar tegenover dat er wel een kermis gaande was. We hadden net genoeg geld bij ons om in één attractie te gaan. Onze keuze viel op de achtbaan. Dit was een gammele knex-constructie van ijzeren latjes die een meter of vijf hoog was. In de rij voelden we ons steeds ongemakkelijker, maar de echte problemen begonnen pas toen ons karretje omhoog werd getakeld. De constructie zag er in de lucht nog slapper uit dan vanaf de grond en de achtbaan schommelde beheurlijk. Een ervaring waarbij de Death Road in het niet viel. Blij toen we er levend uitklommen en de nachtbus naar Uyuni konden pakken. Die blijheid verdween toen bleek dat onze stoelen los zaten en bij elke schommeling (lees: elke seconde) piepten. Een ander minpunt was dat het raam naast mij kapot was en met tape was dichtgemaakt. Niet echt comfortabel reizen in een gebied waar het ´s nachts flink vriest.

Uyuni is één van de meest troosteloze plaatsen waar ik ooit ben geweest. Het was er ijskoud, de gebouwen zijn vervallen en de straten stoffig. We boekten een driedaagse tour die diezelfde ochtend vertrok. We hadden nog net tijd om op de markt oranje handschoenen, sokken en mutsen te kopen. Deze werden door ons noodzakelijk geacht in de zoutwoestijn en zouden nog van pas komen tijdens het wk. Onze groep bestond uit zeven mensen (drie Duitse meisjes en een Braziliaans/Amerikaans stel) plus een weinig spraakzame chauffeur/gids. Die Duitse meisjes hielden erg van foto´s maken. Dat kwam mooi uit, want wij hebben tijdens die driedaagse tocht zelf geen foto hoeven maken. Wel hebben we met veel plezier regelmatig geposeerd. De eerste dag zijn we door de zoutvlakten gereden. ´s Avonds hadden we een hotelletje dat verdacht veel op een verouderde bunker leek. Hier speelden we nog wat Rummikub en toen was het tijd om te gaan slapen. Tim en ik hadden twee kleine rugzakjes bij ons, terwijl verder iedereen een enorme tas met een grote voorraad kleren had meegenomen. Zelfs met onze thermokleding was het nog bijzonder koud. Op zich geen probleem omdat we voor een extra slaapzak hadden betaald. Alleen een beetje jammer dat onze gids net onze twee slaapzakken vergeten was. Daarom zagen we ons genoodzaakt om onze ellende te delen en samen in één bed te kruipen om de vrieskou te overleven. Wel typisch. Milan ligt op een kamer met drie mooie Duitse meisjes, maar krijgt het toch voor elkaar om bij een zeker niet fris riekende Balemans in bed te eindigen.
Op dag twee hebben we vrijwel de hele dag in de jeep gezeten om naar een park ten zuiden van de zoutvlakten te rijden. Een bijzonder mooie rit, maar het werd er ´s avonds niet warmer op. Wel zat er een andere groep in ons hotel. Er was een klein kacheltje in de woonkamer waar iedereen zich rondom verzamelde. In ons groepje waren wij de enigen die nauwelijks Spaans spraken. We vonden het echter erg leuk om toch te doen alsof we vloeiend Spaans praatten. We gooiden ons kleine vocabulaire er in willekeurige volgorde uit in combinatie met zelfbedachte woorden en veel ´si´ (waarbij een handje op z´n Italiaans geheven werd alsof je om een kaart vraagt tijdens een voetbalwedstrijd). Nu ik dit opschrijf klinkt het totaal niet leuk, maar als er ´s avonds bij iederen wat drank in zit wordt het bijzonder grappig. Met name ons ´Roca Caliente´ dansje met de hete stenen op de kachel was een succes. Ook de ´grande baño´ bij een grote boodschap viel erg in se smaak. Na een andermaal koude nacht zonder slaapzak brak de derde en laatste dag aan. We begonnen met een bezoekje aan enkele geisers die er behoorlijk heet uitzagen. Onze weinig spraakzame gids gaf als achtergrond informatie: ´voorzichtig, hier zijn zeven mensen in doodgevallen´. De lust om een kijkje van dichtbij te nemen terwijl de ijskoude wind om je oren gierde was toen wel redelijk verdwenen. Snel de auto in en richting een een bad met warm bronwater op vijf kilometer boven zeeniveau. Buiten het badje is het frisjes te noemen. Het water zelf is daarentegen beheurlijk warm. Een combinatie die het hoofdje een beetje in de war brengt. Na deze eerste verschoning van het lichaam in vier dagen tijd volgde de lange rit terug naar Uyuni.

We wilden geen seconde te lang in Uyuni blijven. Samen met de Duko´s (Duitse koantsj) pakten we de nachtbus naar Sucre. Onderweg naar het busstation zagen we twee mannen een gebaar maakten alsof ze om een kaart vroegen en hard ´si, si,si´ roepen. Dit bleken Simon en Rodrigo te zijn. Twee mannen uit de groep die we de vorige avond hadden ontmoet. Zij pakten dezelfde bus, die overigens van uitstekende kwaliteit was. Dat beloofde een lekkere nacht te worden. Na een kwartier moesten we uitstappen omdat er een wegblokkade was. In het donker moesten we via een zandpad om de blokkade lopen en aan de andere kant stond een nieuwe bus klaar, deze was van een bedroevende kwaliteit met schandalig weinig beenruimte. Daar ging onze lekkere nachtrust. Dat werd echter ruimschoots goedgemaakt vanwege één van de grappigste momenten deze vakantie. Toen onze nieuwe chauffeur het vermoeden had dat iedereen weer in de bus zat vroeg hij: ´is iedereen er?´ Hoewel mensen die er nog niet zijn daar volgens mij ter plekke geen antwoord op kunnen geven besloot deze man hier toch genoegen mee te nemen en gewoon weg te rijden. We kwamen rond vier uur in de ochtend aan. De Duko´s gingen de volgende avonds weer door en besloten geen hotel te nemen. Wij pakten met Simon en Rodrigo een taxi naar hostel Pacha Mamma, boekten een kamer en vielen als een blok in slaap.

De volgende dag werden we begin van de middag wakker. Wij hebben sinds Ecuador een telefoon waarop we niet bereikbaar zijn, maar alleen van wifi gebruik kunnen maken. Tim had een flink aantal Facebook berichtjes binnen van de Duko´s of we kwamen ontbijten in de stad. We zeiden dat we even gingen douchen en er binnen een half uur zouden zijn. Toen we de kamer uitliepen waren Rodrigo en Simon net een lekker ontbijt aan het maken en vroegen of we meededen. Dat konden wij natuurlijk niet weigeren. Rodrigo liep tijdens het ontbijt ineens weg en kwam terug met twee flinke flessen pils. Het zou erg onbeleefd van ons zijn die af te slaan, dus deden we maar mee. Daarna zijn we naar het restaurant van die Duko´s gegaan. Zij hadden nog even hun best gedaan voor ons om er leuk uit te zien. Wij kwamen twee uur te laat en naar bier en zweet stinkend binnenlopen, met in ons kielzog nog twee naar bier riekende mannen. De Duko´s stelden voor om een heuvel te beklimmen met uitzicht op de stad. Wij bestelden snel zeven bier om dat moment uit te stellen. De Duko´s accepteerden het biertje maar wilden het daar echt bij laten. Over een paar uur zouden zij een nachtbus pakken en die hebben in Bolivia geen wc. Wij maakten er een sport van om onopvallend zeven bier bij een ober te bestellen en vervolgens heel verontwaardigd te reageren als diezelfde ober weer zeven bier op tafel zette. De Duko´s waren na een tijdje te aangeschoten om nog iets te doen en we besloten maar op het centrale plein bier te drinken. We wisten niet of dat mocht. Daarom besloot Rodrigo het maar aan een achtjarig meisje te vragen dat naast ons zat. Die had er geen probleem mee, dus konden we los gaan. Enkele minuten later kwam er echter een agent de gezelligheid verpesten door te zeggen dat we een boete kregen als we doorgingen. Met het argument dat we het hadden nagevraagd en dat het mocht nam deze strenge dienaar van de wet geen genoegen. Toen zijn de Duko´s maar met een volle blaas naar het busstation gegaan. Die moeten dankzij ons echt een ellendige nacht hebben gehad in de bus. Wij zijn naar het hostel terug gegaan om daar in de tuin onze werkzaamheden van die dag te vervolgen. Daar hadden we het zo druk mee dat we geen tijd hadden voor avondeten. Toen rond half 11 wel heel veel ramen en luiken om ons heen demonstratief met een klap werden dichtgeslagen beseften we dat we misschien wel een beetje luidruchtig waren voor het tijdstip van de dag. Goed als we zijn voor de medemens besloten we de stad in te gaan. Op het centrale plein stond een groepje pubers met een fles drank. Ik was zo gastvrij om onszelf shotjes uit te blijven delen tot de fles leeg was. Als goedmakertje hebben we nog lange tijd die jongens vermaakt met een Gustavo Lima dans en zijn we een slechte bar in gegaan. Hier zijn we voor ons gevoel uren geweest. Op de terugweg stapten Rodrigo en Simon een karaokebar in. Tim en ik hadden echter honger en zijn door de stad gaan zwerven op zoek naar eten. Ergens hopeloos verdwaald kwamen we een hamburgertent tegen. Hier bestelden we een hamburger, aten die op en liepen weer weg. Na twee straten kwamen we een taxi tegen. Of hij ons naar ons hostel wilde brengen en als het even kon langs een eetgelegenheid. De chauf wist nog wel een leuk tentje. Na dertig seconden rijden zette hij ons bij dezelfde hamburgertent af, bleef met draaiende motoren staan tot wij klaar met eten waren en bracht ons keurig naar ons hostel voor een welverdiende nachtrust. We moeten wel een verpletterende indruk hebben gemaakt op de eigenaresse van die hamburgertent: Twee dronken idioten komen binnen en bestellen met dubbele tong in belabberd Spaans ´dos hamburguesas por pavor´. Vervolgens wensen ze haar een fijne nacht en lopen linksaf haar hamburgertent uit. Nog geen drie minuten later komt er van rechts een taxi aanrijden. Dezelfde twee debielen stappen uit, bestellen doodleuk nog twee hamburgers en gaan aan een tafeltje zitten alsof er niets aan de hand is, om daarna met de taxi weer weg te gaan.

De volgende dag hebben we maar even foto´s gekeken om te kijken wat er allemaal was gebeurd. Fijn dat tegenwoordig bij elke foto de tijd erbij staat, zodat je een inschatting van het verloop van de avond kan maken. Wij hadden het gevoel dat we tot diep in de nacht in die bar waren geweest. In werkelijkheid waren we voor middernacht alweer op weg naar eten. Rodrigo moest helaas die middag alweer terug naar Chili. Hij kwam naar onze kamer om afscheid te nemen. Tim en ik hadden een privékamer met een klein badkamertje. Om onduidelijke redenen hadden we de ongeschreven regel dat de deur naar de badkamer altijd open moest blijven. Toen Rodrigo binnenkwam vroeg hij tegen beter weten in (de stank was niet te harden) waar Tim was. Die stak zijn olijke hoofd om de hoek van de badkamerdeur en verontschuldigde zich omdat hij een grande baño aan het doen was. Hoofdschuddend en proestend van het lachen ging Rodrigo op weg naar het vliegveld. Ik denk niet dat hij ooit twee zo´n grote dwazen heeft ontmoet. We hebben ons letterlijk geen seconde gedragen in zijn aanwezigheid. Het gemis van Rodrigo werd opgevangen door het feit dat we gezelschap kregen van Jens, Peter en Anouk. Dit waren oude bekenden van Simon en Rodrigo uit Peru en zij vormden Simon´s breakfast club. Simon bleek het namelijk erg leuk te vinden om te koken. Hij deed boodschappen op de lokale markt, maakte eind van de ochtend een ontbijt dat vrijwel altijd toast met eieren, guacamole en fruit salade bevatte. Als avondeten schotelde hij ons onder andere curry en biefstuk voor. Bolivia is al goedkoop, maar dit was echt belachelijk. We betaalden Simon een paar euro per dag voor die twee maaltijden en deden regelmatig de afwas. We zijn vijf nachten in Sucre gebleven. Waarbij we ons lieten voeren, spelletjes speelden en af en toe de stad in gingen voor een klein drankje. Behalve ons hostel, de fruitsapjesmarkt en het uitgaansplein hebben we nauwelijks iets van Sucre gezien. Wel waren er nog een paar memorabele momenten. Op dag vijf van ons verblijf moesten we bustickets kopen. We stapten ons hostel uit en sloegen linksaf. Toen pas beseften we dat we in al die dagen alleen maar rechtsaf naar het grote plein waren gelopen. We hadden de straat links van ons hostel nog nooit gezien. Klinkt nu ik het terug lees niet zo grappig. Op dat moment vviel ik bijna op de grond van het lachen van onze lakse toeristische houding. Een andere leuke onderbreking van de dagelijkse sleur was de hockeywedstrijd Nederland-Duitsland. Omdat er al drie Nederlanders waren (Tim, Milan, Anouk) en maar één Duitser (Jens) besloten Peter en Simon voor Duitsland te zijn. Vooral Simon was de zeeslagen tussen Engeland en Nederland van enkele eeuwen geleden nog niet vergeten en toonde zich erg bekwaam in het zingen van het Duitse volkslied. Mooi dat Nederland aan het langste eind trok. Een ander mooi moment was op onze laatste uitgaansnacht. Jens had een glaasje te veel op en viel head-first op een stoep neer. Dit veroorzaakte een fraaie hoofdwond bij onze Germaanse vriend. Anouk heeft geneeskunde gestudeerd en boog zich ongerust over Jens heen. Tim, Simon en ik waren te dronken om bezorgd te zijn en dachten dat Anouk misschien maar voor de zekerheid maar twee vingers in Jens zijn achterste moest stoppen zoals we weleens in documentaires hadden gezien. Daarom bleven we maar roepen: ´Anouccia, dos fingerios por favor´. Jens kwam echter al vrij snel bij zijn positieven en Anouk vroeg hem of hij ons herkende. Daarop antwoorde Jens de historische woorden: ´Of course I know you. Anouk, Simon and those two Dutch bitches´. Hierop volgde een langdurende lachbui bij allen en konden we wederom weer veilig naar huis. Het mooiste moment vond zonder twijfel plaats op onze laatste en zesde dag in Sucre. Balemans vond het toch maar eens tijd worden om te gaan douchen en liep naar de receptie om een handdoek te vragen. De vrouw van de receptie gaf hem zijn handdoek en vroeg hem op welke kamer hij sliep. Dit bleek nummer 1 te zijn. De vrouw wilde een aantekening maken en zag toen dat we er al een aantal nachten verbleven. Ze telde zes dagen met haar vinger, keek naar de handdoek, vervolgens naar Tim en liep tenslotte hoofdschuddend weg.

Toen was het tijd voor onze (voorlopig) laatste lange reis. Om 5 uur ´s avonds pakten we de bus vanuit Sucre naar Santa Cruz. Deze tocht zou veertien uur duren. Na bestudering van de kaart leek dit ons wat overdreven. De route loopt weliswaar door gebergte, maar is zeker niet lang. Toen na een uurtje rijden over slingerende weggetjes Sucre eindelijk achter een berg verdween begrepen we dat dit inderdaad een lange nacht ging worden. Er was geen baño in de bus, maar er zou drie keer gestopt worden onderweg. D´n Baal deed daarom vlak voor vertrek nog maar even een klein plasje voor de zekerheid. Nog voor Sucre uit zicht was moest onze beste jongen eigenlijk al weer. De pauze bleef maar uit en het water stond hem letterlijk tot aan de lippen. Op de achterbank werden (naast een slapende oude vrouw) diverse pogingen ondernomen om in lege flesjes en plastic zakjes te pissen. Helaas allen zonder resultaat. Na een uurtje of vier was er eindelijk een pauze en kon Balemans een greppel vol laten lopen. De verdere reis duurde lang, maar de temperatuur was eindelijk eens behaaglijk omdat we flink aan het dalen waren. Santa Cruz bleek zo´n lelijke stad te zijn dat we vanaf de busterminal meteen een taxi hebben gepakt naar het vliegveld. Daar mochten we nog een flink aantal uren stukslaan met eten, water drinken en naar de WC gaan. Op de vlucht naar Sao Paulo kwamen we Bryan en Masscha (het Amrikaans-Braziliaanse stel van Uyuni) weer tegen. Ze nodigden ons nogmaals uit om eens in Sao Paulo langs te komen. Op de luchthaven van Sao Paulo proefden we voor het eerst de wk-sfeer en ook het vliegtuig naar Salvador zat goed vol met achterlijke Nederlandse wk-gangers.

Op het vliegveld in Salvador werden we opgewacht door René (paps), Marjan (mams) en oom Paul. Ook troffen we bij toeval een neef van Paul en René. Niet belangrijk zal de scherpe lezer denken, nou wacht maar af! Na een hartelijk weerzien was het tijd om naar Paul´s huis te gaan. Hier zag ik ook mijn tante,neefjes en nichtje voor het eerst sinds lange tijd weer. We kregen een heerlijk luchtbedje in de woonkamer en hier zouden we de komende weken ook verblijven. De volgende dag zijn we de omgeving gaan verkennen. Het huis van mijn oom ligt op tien minuten lopen van een zeer fraai strand met een leuke golfslag. Daarnaast heeft Salvador een erg fraaie oude binnenstad. Mijn mooiste herinnering aan Brazilië van tien jaar geleden blijkt nog steeds te bestaan: restaurants waar je van een buffet kan opscheppen om vervolgens je bord bij de kassa te laten wegen. Deze restaurants gaan bij ons door het leven als ´kiloknallers´. Mijn tante vindt het ook erg leuk om te koken. Dit resulteert in twee warme maaltijden per dag. Als klapper op de vuurpijl zit er nog een Habib's bij ons logeeradres om de hoek. Dit is een fastfood-vreetschuur met als logo een smerig lachende Arabierenkop waar zelfs Alladin bang van zou worden. De thuisblijvers hoeven zich geen zorgen te maken. Al met al komen we wel aan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid kilocalorieën. Op dag twee begon het WK. Nu werd ook duidelijk hoe ons programma voor de komende weken eruit zou gaan zien. Vroeg opstaan en ontbijten. Daarna spelen Tim en mijn neefje Arthur Fifa terwijl ik voor op mijn luchtbed ga liggen. Om 13.00, 16.00 en 19.00 uur wordt Fifa onderbroken om wedstrijden te kijken. Tussendoor wordt er een heerlijke lunch geserveerd en een enkele keer naar het strand gegaan. Klinkt misschien wat eentonig, maar wel lekker ontspannend als je in drie maanden tijd met de bus van Nicaragua naar Bolivia bent gereden en onderweg nog cultureel hebt moeten doen.

Toen brak vrijdag de dertiende aan, de dag van Nederland-Spanje. De tickets die we dachten te hebben bleken een dag van tevoren al verkocht te zijn. Geen tickets dus, maar toch maar naar het oranjeplein vlakbij het stadion. Nog voordat we het plein bereikt hadden werd ons een gratis kaartje in handen gedrukt door een Engels stelletje dat naar het vliegveld moest. Leuke binnenkomer, we zouden later wel ruzie gaan maken wie dit ticket kon gaan gebruiken. Vlakbij het oranjeplein stond een kraampje waar meisjes zich een leuk rastakapsel konden laten aanmeten. De vrouwelijke klanten lieten op zich wachten, daarom besloten wij de lokale economie maar een impuls te geven. Toen we vroegen of dat kapsel ook bij ons mogelijk was knikte het vlechtvrouwtje goedkeurend naar de weelderige blonde lokken van Balemans. Toen ze mijn kalende kruin zag keek ze wat bedenkelijk maar stemde ze toch toe. Door flink wat extensions erin te gooien wist ze de kale plekken wel redelijk op te vullen. Terwijl wij daar zaten hoorde Balemans ineens het woord tickets vallen. Er bleek nog een Engelse kaartenhandelaar rond te lopen die tickets verkocht voor een redelijke prijs. Enige probleem was dat we uit angst voor zakkenrollers niet heel veel geld en ook geen pinpas bij hadden. Dat was beheurlijk balen. Gelukkig hebben wij Van Dunnen overal onze contacten. Neef Henry was uiteraard ook ter plekke en vond het geen probleem om even een berg geld uit een automaat te trekken voor zijn lieve familieleden. Typisch Van Dun: hele lieve, gulle, aardige en bovenal bescheiden mensen. Uitzinnig van vreugde vanwege de tickets sloten we aan in de polonaise op het Oranjeplein. De oranje dubbeldekker mocht niet van het plein naar het stadion rijden van de politie. Daarom was de oranjemars een soort van ererondje, maar dan zonder rondje. Daarna in een grote oranje optocht naar het stadion. De rest van de dag hoef ik niet te omschrijven denk ik. Over veertig jaar loop ik waarschijnlijk nog steeds op te scheppen dat ik erbij was tijdens deze historische wedstrijd. Wel mooi hoe we na afloop werden toegejuicht door iedereen alsof we een topprestatie hadden geleverd. Ik heb echter alleen twee uur lang mijn twijfel over de seksuele geaardheid van de scheidsrechter uitgeschreeuwd en pils gedronken. Toch voelde ik me voor één avond een topsporter die een topprestatie had neergezet.

De dag na de wedstrijd was het tijd om ons trainingsschema te starten. Van tevoren hadden we ons voorgenomen om als twee halfgoden terug naar Nederland te gaan. Bruin worden zou niet zo moeilijk worden en voor het afgetrainde lichaam zouden we veel gaan hardlopen op het strand. Ik had voor ogen dat wij als twee goedgebruinde beachboys over het strand zouden dartelen en zand en water zouden doen opspatten met onze snelheid, terwijl we bewonderende blikken zouden oogsten. De praktijk zag er die zaterdag iets anders uit. In een slakkentempo sukkelden we door de branding. Onze witte melkflesbenen kwamen onder onze veel te korte nichterige zwembroekjes uit. Als klapper op de vuurpijl werden we door iedereen uitgelachen omdat we het kapsel hadden dat meisjes van vier op hun verjaardag dragen in combinatie met een roze prinsessenjurk. De dagen daarna veranderde dat. Als ochtend ritueel ontbeten we met broodjes tonijn om vervolgens naar het strand te gaan. Daar hadden we een vaste loopafstand: zo´n 25 minuten naar een vuurtoren. Daar aangekomen kon er een frisse duik worden genomen om vervolgens weer terug te rennen en nog een tijdje te zwemmen. Nu we niet meer brak waren en de vlechtjes uit onze haren waren bleken we ineens echte beachboys te zijn. Dit leverde een vreemde situatie op. In Nederlad zijn wij de vieze mannetjes die alle vrouwtjes nakijken. Nu werden we zelf door vrijwel alle meisjes en vrouwen aangegaapt en nagekeken. Er werden zelfs foto´s van ons gemaakt. De vlechtjes in onze haren zijn er trouwens door mijn nichtje en haar vriendin uitgehaald. Dat was een fraai moment. Met een schaar zat dat vriendinnetje de elastiekjes door te knippen. Ineens stopte ze en hoorde ik haar angstig in het Portugees met mijn nichtje praten. Ze had namelijk een flinke pluk haar in haar hand. Na grondig onderzoek bleek het gelukkig om nephaar te gaan. Opluchting bij de betrokkenen.

De tweede groepswedstrijd van Nederland was in Porto Alegre en dat was toch iets te ver weg voor ons. Daarom hebben we die in een bar in Salvador gekeken. De derde groepswedstrijd was in Sao Paulo en daar wilden we wel bij zijn. Ook omdat we daar een slaapadres hadden bij de moeder van Marcia. We hadden eventueel nog de mogelijkheid om naar Frankrijk-Zwitserland te gaan in het stadion in Salvador vlak voor onze bus vertrok. We hadden geen zin om ons te haasten en besloten niet te gaan. Vervolgens zagen we op tv hoe deze spectaculaire wedstrijd in 5-2 eindigde. Beetje jammer. De busrit duurde 32 uur. Dat klinkt lang en dat is het ook zeker. Wel wachtte ons een leuke verassing in Sao Paulo. De busterminal draagt de fraaie naam TIETÊ. Daar moest ons puberale tweekoppige reisgezelschap wel erg om lachen. De moeder van Marcia woonde in een buitenwijk dus dat was nog wel een eindje met de metro. Daar aangekomen bleek het ontbijt al klaar te staan. Daarna zijn we nog een paar uur gaan slapen. Toen ik rond het middaguur weer wakker werd was iedereen al druk bezig voor de lunch. Er waren een aantal vrienden over de vloer en er werd een uitstekende bbq geprepareerd. Eén van die vrienden is een uitstekende kok en hij wist courgettes om te toveren in een soort pizza´s. Ook was er meer vlees dan d´n Baal en van Dun op konden. Om dit zoute vlees weg te spoelen waren er twee treetjes pils aanwezig. Voldaan vertrokken we eind van de middag naar het centrum om samen met Bryan Amerika aan te moedigen tegen Portugal op het zogenaamde fan fest (een groot plein met een scherm zoals dat in Nederland in elke stad is te vinden tijdens een wk). De volgende dag stonden we daar ook tijdens Nederland-Chili, volledig omringd door Chilenen. Hier hadden we afgesproken met Luc en Loes, twee studievrienden uit Utrecht. In ons beroerde Spaans hebben we de hele wedstrijd van commentaar voorzien. We vonden het ook bijzonder grappig om tegen Chilenen vol te houden dat we enkel Spaans praten als zij in het Engels tegen ons begonnen. Volgens mij hebben we aardig wat vrienden gemaakt daar. Eind van de avond ben ik wel Balemans kwijtgeraakt. Op zich geen probleem, maar wel jammer dat hij al ons geld bij zich had. Gelukkig vond ik Luc en Loes wel ineens terug. Die hadden een hotel op loopafstand van het plein. Zij hadden dit hotel geboekt vanwege de ligging en omdat het relatief goedkoop was. Toen ze daar aankwamen bleek het een sekshotel te zijn. Toen we met z´n drieën naar binnen gingen liep de receptionist te zeiken dat hun kamer maar voor twee personen was. Als ik het me goed herinner zei Loes iets dat leek op ´Ja, maar vanavond heb ik zin in een trio´ en zijn we doorgelopen. Hun kamer is de foutste die ik ooit heb gezien. Het bed is rond en de muren en het plafond zijn bedekt met spiegels. Er is een tv waarop maar één zender het goed doet: een pornozender. Ook is er een uitstekende roomservice, die wordt bezorgd door een klein draaideurtje in de gewone deur. Van die roomservice hebben we goed gebruik gemaakt. Met name de caiparinhas en de bordjes salami vielen bij ons goed in de smaak. Luc had zin in pizza, maar die stond niet op de menukaart. Deze geograaf is echter niet voor een gat te vangen. Hij pakte de telefoon, belde de receptie en bleef een aantal keer het woord pizza in de telefoon roepen. Toen viel ik zelf uitgeput in slaap. De ochtend daarna werd ik op mijn rug wakker. Zodra ik mijn ogen open deed staarde ik in de plafond spiegel en waande ik me in de skybox van de Lullo´s. Luc en Loes lagen naast mij te slapen. Overal stonden flessen drank, lege glazen en borden, kleren lagen door de hele kamer en aan een halflege pizzadoos te zien was Luc´s poging van de vorige avond in een succes geëindigd. Na een ontbijt van een koude pizzapunt en een caiparinha was het tijd om te gaan. De avond daarvoor had ik een meisje ontmoet en zij had me een adres gegeven waar ik om 8.00 uur moest verschijnen. Ik dacht dat het een café of restaurant zou zijn, alwaar we een romantisch kopje koffie zouden drinken. Bij aankomst bleek het een veel te modern en duur uitziend kantoor te zijn. Toen ik naar de receptie liep voelde ik me een beetje underdressed. Vrijwel iedereen liep in pak, ik in mijn stinkende oranje-outfit die ik al drie weken aan had. De receptionist vroeg de naam van dat meisje, belde een nummer en zij dat ik de webcam moest kijken. Stond ik daar met mijn brakke kop naar die webcam te zwaaien. Een paar minuten later kwam dat meisje uit de lift stappen. Ze keek nogal boos en maakte een gebaar met haar ogen dat ik haar naar buiten moest volgen. Ze had waarschijnlijk verwacht dat deze rijke westerling schoon en netjes gekleed langs zou komen, zodat ze indruk kon maken op haar collega´s. In de praktijk stond ze daar met een stinkende oranje dorpsidioot en keken haar collega´s ons lachend aan. Ik denk dat onze date zo´n vijf minuten heeft geduurd. Toen wist ze me af te poeieren door te zeggen dat ze het erg druk had. Van Dun droop af en ging richting Marcia´s moeder. Daar aangekomen bleek dat Balemans de vorige avond ook veilig was thuisgekomen. Hij was het adres vergeten, maar kwam wel twee behulpzame stomdronken alto´s tegen waarvan pappie stinkend rijk was. Hij is met hun mee naar huis gegaan waar ze nog gezellig een paar pilsjes op hebben. Daar heeft hij Marcia´s moeder opgebeld om het adres te vragen. De twee jongens hebben hem toen in de Audi van paps thuis gebracht. Ze waren hierbij zo vriendelijk om honderd kilometer per uur te rijden, zodat Tim lekker snel thuis zou zijn. Wel een beetje gevaarlijk aangezien de chauffeur maar met één hand kon rijden. Met zijn rechterhand moest hij namelijk een halve literblik pils vasthouden. De arme moeder van Marcia was best wel ongerust door ons en bijzonder opgelucht om ons te zien. ´s Avonds hebben we nog een potje gevoetbald met de lokale talenten en de volgende dag hebben we de bus richting Salvador gepakt.

In Salvador pakten we ons eerder genoemde dagprogramma weer op. Vlak na onze terugkomst mocht Nederland het opnemen tegen Mexico. In een barrtje in de stad kregen we een fraai gezelschap bij elkaar. Vader, moeder, Balemans, v Dun, een paar Nederlanders en een Duitser die een Nederlandse vrouw had. Onder aanvoering van de Duitser werd er goed geschreeuwd. Na de 1-1 van Sneijder vloog het bier door de lucht en na de 2-1 stond emt op tafel te springen. Nadat alle Mexicanen de tent uit waren werd er nog een polonaise ingezet op het ritme van een door de Duitser ingezet´viva Hollandia´. Al met al een heerlijk treurig tafereel. Tim en ik zijn rond een uurtj of tien met een Nederlander meegegaan die daar vlakbij in een schandalig luxe hotel zat. De bewaker zei het het verboden om op dit tijdstip nog te zwemmen. Die Nederlander zei dat hij maar beter handdoeken en bier kon komen brengen en deed een bommetje in het zwembad, op de voet gevolgd door Tim en Milan. Een paar minuten later kwam die man inderdaad aan lopen met drie handdoeken en een paar ijskoude biertjes. Omdat we de laatste bus gemist hadden bood die Nederlander aan dat we bij hem konden slapen. Nadat we nog een paar uur het hele hotel hebben wakker gehouden zijn we in zijn veel te grote bed gaan liggen. De volgende dag weer naar ons vaste logeeradres. Marjan en René gingen die dag naar huis toe en ik had zo´n vermoeden dat ze hun meest geliefde zoon nog wel even zouden willen zien. Mijn ouders lezen dit verslag natuurlijk ook, dus ik zal even wat liefs zeggen: Erg leuk om drie weken mijn ouders om me heen te hebben. Sinds ik in Utrecht ben gaan wonen hebben we elkaar niet meer zoveel gezien. Super bedankt vader en moeder, zal dit nooit vergeten, jullie zijn de beste ouders van de hele wereld!!!!!! De rest van de week vooral hard gelopen en voetbal gekeken op de bank. Op zaterdag werd er voor de laatste keer in Salvador zelf gevoetbald en wel door Nederland en Costa Rica. Een paar dagen eerder hadden we kaartjes gekocht van een sympathieke Israëliër. Luc en Loes waren ook naar Salvador gekomen voor deze wedstrijd. Met z´n vieren hebben we de dorpsidioot uitgehangen op het Oranjeplein en vervolgens in de oranjemars meegelopen die dit keer wel naar het stadion ging. Na de wedstrijd nog even de overwinning gevierd en in stijl afgesloten bij de Habib´s. We hadden besloten om naar Sao Paulo te gaan voor de halve finale. Daarom was het tijd om afscheid te nemen van mijn familie. We hebben hier een bijzonder prettige maand verbleven en het was echt jammer om weg te gaan uit Salvador. Het strand en de maaltijden van mijn tante worden nog steeds gemist. Volgens mij hebben we een uitstekende indruk achtergelaten in Salvador. Het kwam regelmatig voor dat we in de stad liepen en mensen hun handje op z´n Italiaans hieven om onze favoriete tekst (si,si,si) naar ons te roepen. Op een gegeven moment deed een groepje jongens dat naar ons en ik keek naar Tim om te kijken of hij ze kende. Tim keek echter met een nietbegrijpende blik terug. Die jongens zagen dat wij ze niet herkenden en zeiden: ´Herkennen jullie ons niet meer. Dat zal best. We zijn jullie vaker tegen gekomen terwijl jullie si,si,si riepen naar elke voorbijganger. Dit is de eerste keer dat we jullie nuchter zien.´

Enfin, de bus naar Sao Paulo dus. Luc en Loes waren ook van de partij en de bus zou één uur voor aanvang van Brazilië- Duitsland aankomen in Sao Paulo. We gingen uit van wat vertraging, maar hoopten op de tweede helft. De vier uren vertraging zorgden er helaas voor dat we deze historische wedstrijd volledig gemist hebben. toch eindigde de dag schitterend. We hadden hetzelfde sekshotel geboekt waar ik eerder ook al een nachtje had doorgebracht. Lekker caiparinhas hakken en tv kijken. Net als de vorige keer functioneerde alleen de pornozender normaal. Daarom hadden we geen keuze. Al vrij snel bleek dat er maar vier filmpjes waren die achter elkaar herhaald werden. We waren het er vrij snel over eens dat Lola onze favoriet was en dat Cheila er weinig van kon. Na voor de zeventiende keer hetzelfde filmpje te kijken was het tijd om te gaan slapen. De volgende dag speelde Nederland tegen Argentinië. We hadden nog niet aan populariteit ingeboet op het fan fest en moesten weer op honderden foto´s. Ook stonden we vlak bij de camera toren en vooral de Baal heeft flink wat interviews afgegeven. Hij deed zich voor als David Beckham en de vrouwen bleven maar op hem afkomen voor foto´s en beso´s. Op een gegeven wordt er zelfs zo´n twintig seconden een foto van Balemans op het grote scherm getoond. Hij ging op een verhoging staan en riep: ´Si, mi famoso, mi famoso, obrigado´, om vervolgens met alle omstanders handen te schudden. In plaats van hem te negeren of uit te lachen leken dat mensen nog een soort van vereerd te zijn om zijn hand te mogen schudden. In totaal heb ik op het plein zo´n twinitg Nederlanders gezien en zeker tienduizend Argentijnen. Dit zijn de meest verschrikkelijke supporters die je je kunt voorstellen. Kinderachtig en agressief. We werden voor de wedstrijd zelfs geschopt door Argentijnen. We konden weinig terug doen aangezien ze met een groep van zeker vijftig man sterk dicht om ons heen stonden. We hadden nog geluk dat een redelijk nuchtere Argentijn zijn vriendjes in bedwang hield, anders had het wel eens vervelend voor ons kunnen aflopen. De wedstrijd zelf eindigde in een deceptie. Wel waren de Argentijnen zo sportief om met tientallen tegelijk huilgebaren naar ons te maken. Aangezien wij de enige Nederlanders in de buurt van de camera´s waren moesten er weer wat interviews worden afgenomen. Voor een Arabische zender heb ik de rol van interviewer maar op me genomen en David Beckham voor ze geïnterviewd. Een schitterend moment. Jammer dat we dat nooit meer terug kunnen vinden. Maar we werden vrij snel moe van het Argentijnse getreiter en zijn maar weer naar ons lovehotel gegaan. Na een ontspannend filmpie kijken en een klein caiparinhaatje gingen we veel te vroeg slapen. De volgende dag miezerde het en beseften we dat het toernooi klaar was voor ons. Meteen was de vakantie een stuk minder leuk en vond ik het prima om naar huis te gaan. Wel hebben we nog een luxe all-you-can-eat restaurant gevonden voor slechts 7 euro. Een groot buffet en verschillende mannetjes die rondliepen met vlees. Ze droegen een kleine ijzeren paal met een homp vlees erom heen. Een beetje zoals döner in de shoarma tent wordt geprepareerd. De mensen die mij kunnen zullen begrijpen dat ik mijn zeven euro er wel uit heb gehaald. ´s Avonds gingen Loes en Luc weg en de volgende ochtend pakten wij de bus naar Rio.

Hier hebben we de laatste tien nachten in hetzelfde hostel doorgebracht. Ontbijt en pooltafel waren inbegrepen en we zaten midden in Lapa, ook wel bekend als de Nobelstraat van Rio. Het fan fest van Rio was op de Copacabana. hier hebben we de wedstrijd om de derde plaats en de finale gekeken. het leek wel of we in Argentinië waren. Er waren zeker honderduizend Argentijnen op en rondom het fan fest. Verder was iedereen voor Duitsland omdat iedereen een schijthekel had aan die gewelddadige Argentijnen. Schitterend hoe ze die finale verloren. Wij stonden te springen tussen de Duitsers terwijl verderop de stoelen en flessen door de lucht vlogen.Na de finale hadden we nog een week. Overdag een beetje poolen en strikoantsj kijken op de Copacabana. ´s Avonds in Lapa rondlopen of vroeg naar bed, afhankelijk van de avond daarvoor. In Lapa zijn veel bars, maar net zoveel caiparinha tentjes op straat. KArig als we zijn hebben we geen bar of club bezocht. Alleen maar op straat gestaan, gedronken en in ons nep Portugees tegen mensen lopen brabbelen. Lapa is echt de ideale plek om de debiel uit te hangen. Twee caipirinha´s zijn genoeg er flink af te liggen. Dus vrijwel niemand gedroeg zich normaal. Ook liepen er veel prostituees en travestieten rond. Benieuwd als we waren naar de lokale economie hebben we een het prijslevel onderzocht. Ons bod van 7 euro voor een uur bleek toch onvoldoende bij onze onderzoeksgroep. Lager dan 10 euro wilden ze niet gaan. Even goede vrienden, maar wij gingen toch maar even wat eten. Er zijn in Lapa ook lekker veel eetkraampjes, maar die zijn niet zo efficiënt. Als ze een hotdog maakten deden ze daar groente uit vijf verschillende bakken op. Om de inefficiënte verkoper wat te helpen besloot d'n Baal de vijf bakken groente maar door elkaar heen te mengen. Dat is het enige moment deze vakantie dat we hebben moeten rennen. Wat ons verblijf overigens nog aangenamer maakte was dat we Simon (uit Bolivia) weer tegenkwamen.
Als enige culturele activiteit hebben het standbeeld van Jesus bezocht. Een verschrikkelijke plek. Het staat er stampvol toeristen die nonstop foto´s maken. Daardoor kan je niet eens bewegen omdat mensen niet willen dat je in hun foto staat. We hebben dan niet cultureel gedaan, maar wel een goede band opgebouwd met de lokale bevolking. De lokale Chinees en de werknemers van de Subway zijn goede vrienden van ons geworden. Vooral toen we gisteren een hattrick maakten bij de Subway werden we elke keer vriendelijk begroet.

Over een uurtje gaan we naar het vliegveld om morgenochtend op Schiphol aan te komen. We kunnen terug komen op een zeer mooie tijd. Ook hebben we onszelf in meerder opzichten flink ontwikkeld. We kunnen nog steeds nauwelijks Spaans of Portugees, maar kunnen tegenwoordig uitstekend tafeltennissen en poolen. Wel is het Spaans in geheel Zuid-Amerika door ons toedoen verslechterd. Als we nog langer waren gebleven zou er van die hele taal niks meer overblijven. Best veel locals hebben onze zelf bedachte woorden overgenomen. Waar we ook trots op kunnen zijn is dat het woord ´koantsj´ universeel is geworden. In Chili, Engeland, Duitsland, Australië, Amerika en tal van andere landen is het door ons toedoen ook aan het inburgeren. Het enige punt waar we aan moeten werken is onze hygiëne. We deelden vanaf het begin één fles shampoo en één deobus. Deze neem ik beide halfvol mee terug naar huis.

Ik moet nu afsluiten. Woensdagochtend organiseer ik een terugkomfeestje bij de Hema in Utrecht tussen 9.00 en 10.00 uur. Gratis ontbijt voor iedereen die aanwezig is.

Kusjehai en tot snel!

Als ik thuis ben zal ik nog even wat foto´s online knallen. Vooral op de zoutvlaktes zijn enkele pareltjes gemaakt.